Het wezen van de olifant - Toon Tellegen
Dat de olifant graag in bomen klimt en telkens weer naar beneden valt, was al bekend uit de eerdere boeken van Toon Tellegen. In zijn meest recente boek, Het wezen van de olifant, wordt duidelijk waarom de olifant dit steeds weer doet: hij kan niet anders.
Na onder andere De genezing van de krekel en Het vertrek van de mier, waarin het voornamelijk draaide om de krekel en de mier, staat de olifant nu centraal. Keer op keer valt de olifant en breekt hij alles wat maar breken kan. Gelukkig komen de andere dieren uit het bos hem te hulp: zij vragen zich af wat zíj zouden doen als ze de olifant waren en geven hem tips – ieder op zijn eigen manier.
Als ik de olifant was…
Als geen ander weet Tellegen dieren te personifiëren. Iedere bewoner van het bos heeft een eigen karakter en een eigen kijk op de situatie van de olifant. De mus leert de olifant niet te vallen, de slak bedenkt dat hij nooit meer zou klimmen en de boktor voorspelt dat hij verschrikkelijk boos zou zijn als hij de olifant was. De kakkerlak vergelijkt zijn eigen leven met dat van de olifant en wijst de olifant erop dat het altijd nog erger kan:
Beste olifant
Wat moet ú gelukkig zijn
Dat u mij niet bent.
Val zacht.
De kakkerlak
Geluk vinden
In de hoofdstukken waarin de verschillende dieren de olifant proberen te helpen, wordt al snel duidelijk dat de olifant geen keus heeft: hij móét klimmen om gelukkig te zijn. De verte te zien maakt hem zo blij, dat hij begint te dansen en een pirouette maakt. En ja… Vallen hoort daar kennelijk bij.
Wanneer bijna alle dieren hun adviezen hebben gegeven, komt de olifant aan het eind van het boek zelf aan het woord. Onder het kopje Wat de olifant ’s nachts, als hij niet slapen kon, schreef staan gedichten geschreven vanuit het perspectief van de olifant. Eerlijk, aandoenlijk en soms hartverscheurend geeft hij zijn gevoelens prijs:
Ik begrijp het wel
als een boom in míj zou klimmen,
het vel van mijn slurf af zou trappen,
op mijn tanden zou gaan staan zodat ze breken
zich aan mijn oren omhoog zou trekken
en ten slotte boven op mijn hoofd zou dansen
dan zou ik hem ook laten vallen.
De overpeinzingen van de dieren en de poëzie van de olifant zijn te bijzonder om niet een voor een te lezen. Wil je Het wezen van de olifant toch in één woord samenvatten, dan is het evenwel simpel: het is een juweeltje.
Querido (2010)
1 reacties:
De recensie daagt wel uit tot lezen.... en tot regelmatig omhoog kijken als je onder een boom door loopt...H.
9 oktober 2011 om 03:08
Een reactie posten
Aanmelden bij Reacties posten [Atom]
<< Homepage